زندگي يک چمدان است که مي آوريش
بار و بنديل سبک مي کني و مي بريش

خودکشي، مرگ قشنگي که به آن دل بستم
دسته کم هر دو سه شب سير به فکرش هستم

گاه و بيگاه پُر از پنجره هاي خطرم
به سَرم مي زند اين مرتبه حتما بپرم

گاه و بيگاه شقيقه ست و تفنگي که منم
قرص ماهي که تو باشي و پلنگي که منم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
اين غم انگيزترين حالت غمگين شدن است