گاهي که خيلي غمگين ميشوم گريه نميکنم فقط لبخندي کش دار و تلخ به گذر زمان و مختصات مکان حواله ميدهم و بي مهابا پاهايم را تکان ميدهم و خيره به ديوار سفيد هميشگيِ روبه رويم ميشوم و پوست لبم را مي کنم تا خون بيايد و موهايم را دور انگشتانم حلقه ميکنم و کنج اتاق مي شود خلوتگاهم !
گاهي که خيلي غمگين ميشوم خودم را نوازش مي کنم در اوج تنهايي و خود را در آغوشِ خود رها ميکنم ، دستانم را لمس ميکنم تا بدانم که هستم و فراموش نشده ام ، نمرده ام !
گاهي که خيلي غمگين ميشوم مدتها خود را در آينه مينگرم !
امروز از آن گاهي هاست …